Tu m'has inventat. No hi ha al món
algú així. No podria existir....
...La nit sorda s'alçava al voltant, com un mur.
Llavors la meva veu et va cridar!
Què vaig fer! Jo mateixa encara no ho entenc.
I tu vas arribar a mi com una estrella coneguda,
fugint de la tràgica tardor,
cap a aquella casa desolada per sempre,
d'on va sortir un esbart de poemes incinerats.
1956. Anna Akhmàtova
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada